Юды 1 глава

Ліст сьвятога Юды апостала
Пераклад П. Татарыновіча → Елизаветинская Библия

Юда, слуга Езуса Хрыстуса, а брат Якуба, — тым, што ў Айцу Богу ўмілаваныя, а для Езуса Хрыстуса захаваныя й пакліканыя.

Ї҆ѹ́да, ї҆и҃са хр҇та̀ ра́бъ, бра́тъ же ї҆а́кѡва, сѹ́щымъ ѡ҆ бз҃ѣ ѻ҆ц҃ѣ̀ ѡ҆свѧщє́ннымъ, ї҆и҃съ хр҇то́мъ соблюдє́ннымъ зва҄ннымъ:

Міласэрдзе і супакой і ласка хай дапоўняцца вам!

мл҇ть ва́мъ и҆ ми́ръ и҆ любы̀ да ѹ҆мно́житсѧ.

Мілыя, рупліва зьбіраючыся пісаць вам аб супольным нашым збаўленні, я палічыў неабходным выслаць вам напамін — змагацца за веру, раз пераказаную сьвятым.

Возлю́бленнїи, всѧ́ко тща́нїе творѧ̀ писа́ти ва́мъ ѡ҆ ѻ҆́бщемъ сп҇нїи ва́шемъ, нѹ́ждѹ воз̾имѣ́хъ писа́ти ва́мъ, молѧ̀ подвиза́тисѧ ѡ҆ преда́ннѣй вѣ́рѣ ст҃ы҄мъ є҆ди́ною.

Паўкрадаліся бо між вас некаторыя людзі, спракон прызначаныя на гэты асуд, нягоднікі, ласку Божую абяртаючыя ў распусту й адрынаючыяся ад Езуса Хрыстуса, адзінага Валадара нашага і Усеспадара.

Привнидо́ша бо нѣ́цыи человѣ́цы, дре́вле пред̾ѹста́вленнїи на сїѐ ѡ҆сѹжде́нїе, нечести́вїи, бг҃а на́шегѡ блгдть прелага́ющїи въ скве́рнѹ, и҆ є҆ди́нагѡ влдки бг҃а и҆ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀ ѿмета́ющїисѧ.

Хачу вам, ведаючым ужо гэта, прыпомніць, што Госпад вызваліўшы народ з зямлі Егіпскае, няверучых пасьля выгубіў;

Воспомѧнѹ́ти же ва́мъ хощѹ̀, вѣ́дѹщымъ и҆ ва́мъ є҆ди́ною сїѐ, ѩ҆́кѡ гд҇ь лю́ди ѿ землѝ є҆гѵ́петскїѧ сп҃сѐ, послѣдѝ невѣ́ровавшыѧ погѹбѝ:

анёлаў-жа не захаваўшых свае першадастойнасьці й пакінуўшых сваё месца прабывання, трымае ў вечных путах і цемрадзі да вялікага суднага дня;

а҆́ггелы же не соблю́дшыѧ своегѡ̀ нача́лства, но ѡ҆ста́вльшыѧ своѐ жили́ще, на сѹ́дъ вели́кагѡ днѐ ѹ҆́зами вѣ́чными под̾ мра́комъ соблюдѐ.

гэтак Содома й Гоморра з ваколічнымі гарадамі, падобна ім распуставаўшымі похатна ўганяючыся за іншай плоцьцю, сталіся прыкладам падпалых пад кару агню вечнага;

ѩ҆́коже содо́ма и҆ гомо́рра и҆ ѡ҆кре́стнїи и҆́хъ гра́ды, подо́бнымъ и҆̀мъ ѡ҆́бразомъ преблѹди́вше и҆ ходи́вше в̾слѣ́дъ пло́ти и҆ны́ѧ, предлежа́тъ въ показа́нїе, ѻ҆гнѧ̀ вѣ́чнагѡ сѹ́дъ под̾е́мше,

таксама будзей з гэтымі мрыйнікамі, апаганьваючымі цела, пагарджаючымі уладай і зьневажаючымі высокадастойнасьць.

та́кожде ѹ҆̀бо и҆ сі́и, сѡ́нїѧ ви́дѧще, пло́ть ѹ҆́бѡ сквернѧ́тъ, госпо́дства же ѿмета́ютсѧ, сла́вы же хѹ́лѧще (не трепе́щѹтъ).

Міхал Арханел на пяропрах з дзьяблам за цела Майжэша, ня сьмеў вымавіць дакорлівага асуду, але сказаў: Хай Госпад скарае цябе!

Мїхаи́лъ же а҆рха́гг҃лъ, є҆гда̀ со дїа́воломъ разсѹжда́ѧ {препира́ѧсѧ} глаго́лаше ѡ҆ мѡѷсе́овѣ тѣлесѝ, не смѣ́ѧше сѹда̀ навестѝ хѹ́лна, но речѐ: да запрети́тъ тебѣ̀ гд҇ь.

А гэтые ганьбуюць тое, чаго ня ведаюць, а што па прыродзе, як немыя жывёлы, пазнаюць, тым сябе псуюць.

Сі́и же, є҆ли҄ка ѹ҆́бѡ не вѣ́дѧтъ, хѹ́лѧтъ: є҆ли҄ка же по є҆стествѹ̀ ѩ҆́кѡ безсловє́снаѧ живѡ́тнаѧ вѣ́дѧтъ, въ си́хъ сквернѧ́тсѧ {растлѣва́ютсѧ}.

Гора ім, бо ўзыйшлі на Каінавы шлях, папусьціліся падкупной мане Балаама, і ў упорлівасьці, бы той Корэй, пагінулі (Быць. 4:8; Ліць. 22:23; 16:32).

(За҄ 78.) Го́ре и҆́мъ, ѩ҆́кѡ въ пѹ́ть ка́їновъ поидо́ша, и҆ въ ле́сть вала́амовы мзды̀ ѹ҆стреми́шасѧ, и҆ въ пререка́нїи корре́овѣ погибо́ша.

Яны плямяць сяброўскае субяседніцтва гасьціннае, пасучыся бяссорамна; гэта аблокі бязводныя, ветрам ганяныя, гэта познавасенняя дравяная посуш бясплодная скарэненая;

Сі́и сѹ́ть въ любва́хъ ва́шихъ скверни́тєли, съ ва́ми ѩ҆дѹ́ще, без̾ боѧ́зни себѐ пасѹ́ще: ѡ҆́блацы безво́дни, ѿ вѣ҄тръ преноси́ми: древеса̀ є҆сє́нна, безплѡ́дна, два́жды ѹ҆мє́рша, и҆скоренє́на:

гэта разбуяныя хвалі марскія, што пеняцца сваёю брыдою; зоры зблуканыя, для якіх бяздонная цемрадзь навекі наканавана.

вѡ́лны свирѣ́пыѧ мо́рѧ, воспѣнѧ́ющѧ своѧ҄ стыдѣ҄нїѧ: ѕвѣ́зды пре́лєстныѧ, и҆̀мже мра́къ тмы̀ во вѣ́ки блюде́тсѧ.

Праракаваў аб іх і Гэнох, сёмы па Адаме, кажучы: Надыйшоў вось Госпад зь мірыядамі сьвятых —

Про҇ро́чествова же и҆ ѡ҆ си́хъ седмы́й ѿ а҆да́ма є҆нѡ́хъ, глаго́лѧ: сѐ прїи́детъ гд҇ь во тма́хъ ст҃ы́хъ а҆́гг҃лъ свои́хъ,

узьвясьці суд на ўсіх і дакарыць усіх бязбожнікаў за ўсе іхіня праступкі нягодніцтва, якіх дапусьціліся, ды за ўсю выказануб проці Яго жорсткасьць паганых грэшнікаў.

сотвори́ти сѹ́дъ ѡ҆ всѣ́хъ и҆ и҆з̾ѡбличи́ти всѣ́хъ нечести́выхъ ѡ҆ всѣ́хъ дѣлѣ́хъ нече́стїѧ и҆́хъ, и҆́миже нече́ствоваша, и҆ ѡ҆ всѣ́хъ же́стокихъ словесѣ́хъ и҆́хъ, ѩ҆́же глаго́лаша на́нь грѣ҄шницы нечести́вїи.

Гэта гмырлівыя наракальнікі, сваім захцеванкам надта папусклівыя, з надутымі славамі ў вуснах, аказваючыя старонлівасьць для другіх толькі дзеля карысьці.

Сі́и сѹ́ть ропотницы̀, ѹ҆кори́тєли, (ча́сть поро́чна,) въ по́хотехъ свои́хъ ходѧ́ще нече́стїемъ и҆ законопрестѹпле́нїемъ: и҆ ѹ҆ста̀ и҆́хъ глаго́лютъ прегѡ́рдаѧ: чѹдѧ́щесѧ ли́цамъ по́льзы ра́ди.

Але вы, дарагія, майце ў памяці словы Апосталаў Усеспадара нашага Езуса Хрыстуса,

Вы́ же, возлю́бленнїи, помина́йте глаго́лы преждеречє́нныѧ ѿ а҆п҇лъ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀:

якія гаварыліж вам, што апошнімі часамі зьявяцца ганьбіцелі, паступаючыя нягодна водля сваіх нізкіх похацяў.

занѐ глаго́лахѹ ва́мъ, ѩ҆́кѡ въ послѣ́днее вре́мѧ бѹ́дѹтъ рѹга́тєли, по свои́хъ по́хотехъ ходѧ́ще и҆ нече́стїихъ.

Гэта тыя, што сябе самых адасабняюць, як псыхічныя жывіны, а Духа ня маюць.

Сі́и сѹ́ть ѿдѣлѧ́юще себѐ (ѿ є҆ди́ности вѣ́ры, и҆ сѹ́ть) тѣле́сни {дѹше́вни}, дѹ́ха не и҆мѹ́ще.

Вы аднак, мілыя, грунтуючыся на веры вашай найсьвяцейшай, молячыся ў Духу Святым, трывайце ў любасьці Божай, чакаючы міласэрдзя Езуса Хрыстуса Усеспадара нашага, на жыцьцё вечнае.

Вы́ же, возлю́бленнїи, ст҃о́ю ва́шею вѣ́рою назида́юще себѐ, дх҃омъ ст҃ы́мъ молѧ́щесѧ,

Адным, асуджаным, давайце напамін, другіх ратуйце, выхопліваючы з агню;

са́ми себѐ въ любвѝ бж҃їей соблю́дайте, ждѹ́ще мл҇ти гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, въ жи́знь вѣ́чнѹю.

над іншымі-ж літуйцеся з боязьзю, брыдзячыся навет іхнім, плоцьцю апаганеным, нацелівам.

И҆ ѻ҆́вѣхъ ѹ҆́бѡ ми́лѹйте разсѹжда́юще,

А Таму, Каторы можа ўсьцерагчы вас ад граху і паставіць перад тронам Свае хвалы бесплямнымі і радаснымі,

ѻ҆́вѣхъ же стра́хомъ спаса́йте, ѿ ѻ҆гнѧ̀ восхища́юще: ѡ҆блича́йте же съ боѧ́знїю, ненави́дѧще и҆ ѩ҆́же ѿ пло́ти ѡ҆скверне́нѹю ри́зѹ.

Богу адзінаму, Збавіцелю нашаму, праз Езуса Хрыстуса нашага Валадара, хвала і вяльможнасьць, сіла і ўлада прад вякамі, цяпер і павек вякоў. Амэн.

Могѹ́щемѹ же сохрани́ти вы̀ без̾ грѣха̀ и҆ без̾ скве́рны и҆ поста́вити пред̾ сла́вою свое́ю непоро́чныхъ въ ра́дости,

Примечания:

Пераклад П. Татарыновіча

1 Апостал піша тым, зн: хрысьціянам з юдэеў, умілаваным і ў адвечных намерах Божых сьцеражоным у зямным жыцьці для прыняцьця потым навукі Збавіцеля.

4 Першахрысьціяне любілі сябе называць сьвятымі, але не ў цяперашнім сэнсе кананізацыйным, ці глёрыфікацыйным, толькі таму, што належалі да рэлігіі сьвятое, што былі пакліканымі да сьвятасьці, назначаныя сьвятымі Сакрамантамі. У гэткім сэнсе й цяперашнія хрысьціяне ёсьць сьвятымі, хоць мо й не дараўноўваюць сьвятасьцю й гэраічнасьцю жыцьця тамтым першабытным, абдарваным харызмамі — спэцыяльнай ласкай.
Украдаліся аднак і ў тагдышнія сьвятыя асяродзьдзі людзі нягодныя ласкі, дагматычныя й моральныя гэрэтыкі. Проці гэткіх вось моцна перасьцярагае ў гэтым лісьце сьв. Юда, як відно з гэтага 4 вершу ды далейшых 8:12, 13 й 19. Абураў яго найболей свайго роду антыномізм, г.зн. грубое пагарджанне правам старазапаветным, вядучае да разнузданасьці моральнай, пад адманкай нібы-то хрысьціянскай вольнасьці ад права. (Аб гэтым пісаў і сьв. Павал: Філіп. 3:17; 1 Тым. 4:1; 2 Тым. 3:1).

8 Прыводзіцца старазапаветныя прыклады кары Божай за разнузданасьць і няверства, якая ня міне і новых грэшнікаў, блудных вучыцялёў мрыйнікаў. Госпад (у лацінск. тэксьце: Езус — трэба разумець Jozue, пастаўлены Госпадам да вызвалення) то вывеў зь няволі Егіпскай, але гэта не абазначае, што ўвёў у бязьверчую сваяволю, таму бязьверцаў выгубіў. Месца прабывання — неба. Зневажаючымі высокадастойнасьць — знача ня прызнаюць Хрыстуса за Бога.

9 ...ня пяропрах (архаізм, зн. пераспрэчванні) з дзьяблам, які намагаўся пахаваць Майжэша у месцы ведамым для ўсіх і слаўным, каб (занадта гарачыя) жыды аддавалі яму боскую чэсьць; а сьв. Арх. Міхал выступіў проці гэткай богазьняважлівай узурпацыі, але пракляцьця заслужыўшаму дзьяблу не павінна было выйсьці з вуснаў Арханела (а тым-болей не павінна ніколі выйходзіць з нашых вуснаў), хай сам Бог аглашае прысуд... Гэтая зацемка не спатыкаецца нідзе ў сьв. Кнігах; сьв. Юда ведаў аб гэтым з традыцыі, на сьляды якое у мінулым стагодзьдзі (1861) наткнуўся А.Цэрыяні ў апокрыфе: Унебаўзяцьце Майжэша (ведамым Клемэнсу й Дыдымусу Александр., Орыгэнэсу), знойдзеным у Амброзіянскай бібліятэцы Мілану.

10 А гэтыя — знача разнузданыя блуднаверцы, якія буяняць на ўсё тое, што перавышае іх розум; каліж дапнуцца тым розумам сёе-тое пазнаць, дык псуюць сябе самадурствам «навуковага ўсемагутцтва», а бязьверствам у праўдзівую Усемагутнасьць і Усеведу.

11 Каінавы шлях — спосаб жыцьця Каіна: завісьць, братабойства, гэрэзыя, атэізм, безнадзейная роспач і асуд.
Папусьціліся падк. мане — даліся ўблытаць у падкупную ману, як той біблійны Балаам...

12 Сябр. субяседніцтва гасьціннае — пачастункі, брацкія вячэры (пагрэцку: agape), на якіх нясуразныя паводзіны ў гутарцы, ядзе й піцьці, плямілі гасьцінны далікатны настрой таварыства і прызваітую вясёласьць.
Дравяная посуш — у лацінскім тэксьце сказана: «дрэвы двойчы памёршыя». Раз умёршыя (ўсохлыя) абыдна завуцца суастой, калі ён яшчэ стаіць на пні, выкараненне-ж яго робіць двойчы памёршым, ссохлым...

13 Наканавана — спагатовіла ім кон, сталася празначэннем...

19 Аб чалавеку як жывёліне псыха-фізычнай (animal rationale) і аб чалавеку духоўным гавора Ап. Павал у Першым Лісьце да Карынтыян (2:14), што першы — ідзе толькі за прыродным розумам, ня прызнаючы нічога надпрыроднага, а другі — асьвечаны Духам Св. (абдараны Ягонай ласкай веры) — разумее і прыроднае і надпрыроднае.

23 Асуджаных — яўных, агітуючых, гэрэтыкаў прабуйце праконываць аргументамі, напамінамі; другіх — г.зн. яшчэ толькі спакушаных блуднаверствам, усімі спосабамі — і просьбамі і грозьбамі — адводзьце ад агню тае агітацыі, пакуль яшчэ магчыма; іншым-жа — адпаўшым ужо, не шчадзеце міласэрдзя, аднак высьцерагаючыся заразьлівага абыцьця зь імі.

« 1 глава 1 глава »