Юда 1 глава

Пасланьне Юды
Пераклад Л. Дзекуць-Малея → Елизаветинская Библия

Юда, слуга Ісуса Хрыста, брат Якуба, — пакліканым, што асьве́нчаны Богам Айцом і захаваны Ісусам Хрыстом:

Ї҆ѹ́да, ї҆и҃са хр҇та̀ ра́бъ, бра́тъ же ї҆а́кѡва, сѹ́щымъ ѡ҆ бз҃ѣ ѻ҆ц҃ѣ̀ ѡ҆свѧщє́ннымъ, ї҆и҃съ хр҇то́мъ соблюдє́ннымъ зва҄ннымъ:

ласка вам і мір і любоў няхай памножыцца!

мл҇ть ва́мъ и҆ ми́ръ и҆ любы̀ да ѹ҆мно́житсѧ.

Умілаваныя! пакладаючы ўсю рупнасьць пісаць вам аб агульным збаўле́ньні, я палічыў за патрэбнае напісаць вам напамінаньне — змагацца за ве́ру, раз пераданую сьвятым.

Возлю́бленнїи, всѧ́ко тща́нїе творѧ̀ писа́ти ва́мъ ѡ҆ ѻ҆́бщемъ сп҇нїи ва́шемъ, нѹ́ждѹ воз̾имѣ́хъ писа́ти ва́мъ, молѧ̀ подвиза́тисѧ ѡ҆ преда́ннѣй вѣ́рѣ ст҃ы҄мъ є҆ди́ною.

Бо паўбіваліся некаторыя людзі, здаўна празначаныя на гэтае асуджэньне, бязбожнікі, што ласку Бога нашага на распусту абяртаюць і адзінага Валадара, Бога і Госпада нашага, Ісуса Хрыста, выракаюцца.

Привнидо́ша бо нѣ́цыи человѣ́цы, дре́вле пред̾ѹста́вленнїи на сїѐ ѡ҆сѹжде́нїе, нечести́вїи, бг҃а на́шегѡ блгдть прелага́ющїи въ скве́рнѹ, и҆ є҆ди́нагѡ влдки бг҃а и҆ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀ ѿмета́ющїисѧ.

Я хачу напомніць вам, каторыя раз гэта даве́даліся, што Госпад, вызваліўшы народ з зямлі Эгіпскае, няве́раваўшых пасьля загубіў

Воспомѧнѹ́ти же ва́мъ хощѹ̀, вѣ́дѹщымъ и҆ ва́мъ є҆ди́ною сїѐ, ѩ҆́кѡ гд҇ь лю́ди ѿ землѝ є҆гѵ́петскїѧ сп҃сѐ, послѣдѝ невѣ́ровавшыѧ погѹбѝ:

і ангелаў, не захаваўшых свае́ ўлады, але пакінуўшых сваё жыльлё, у ве́чных путах пад це́мраю на суд вялікага дня дзе́ржыць.

а҆́ггелы же не соблю́дшыѧ своегѡ̀ нача́лства, но ѡ҆ста́вльшыѧ своѐ жили́ще, на сѹ́дъ вели́кагѡ днѐ ѹ҆́зами вѣ́чными под̾ мра́комъ соблюдѐ.

Як Садом і Гамора і вакалічныя ме́сты, што падобна да іх жылі ў распусьце й за іншым це́лам хадзілі, падпаўшы пад кару ве́чнага агня, пастаўлены за прыклад, —

ѩ҆́коже содо́ма и҆ гомо́рра и҆ ѡ҆кре́стнїи и҆́хъ гра́ды, подо́бнымъ и҆̀мъ ѡ҆́бразомъ преблѹди́вше и҆ ходи́вше в̾слѣ́дъ пло́ти и҆ны́ѧ, предлежа́тъ въ показа́нїе, ѻ҆гнѧ̀ вѣ́чнагѡ сѹ́дъ под̾е́мше,

гэтак сама будзе і з гэтымі лятуце́ньнікамі, якія апаганіваюць це́ла, адкідаюць начальства і ўладу ганьбуюць.

та́кожде ѹ҆̀бо и҆ сі́и, сѡ́нїѧ ви́дѧще, пло́ть ѹ҆́бѡ сквернѧ́тъ, госпо́дства же ѿмета́ютсѧ, сла́вы же хѹ́лѧще (не трепе́щѹтъ).

Міхал Архангел, калі гаварыў з д’яблам, спрачаючыся за це́ла Майсе́ява, не адважыўся вынесьці дако́рлівага прысуду, але сказаў: няхай забароніць табе́ Госпад.

Мїхаи́лъ же а҆рха́гг҃лъ, є҆гда̀ со дїа́воломъ разсѹжда́ѧ {препира́ѧсѧ} глаго́лаше ѡ҆ мѡѷсе́овѣ тѣлесѝ, не смѣ́ѧше сѹда̀ навестѝ хѹ́лна, но речѐ: да запрети́тъ тебѣ̀ гд҇ь.

А гэтыя ганьбуюць тое, чаго ня ве́даюць; што-ж па прыродзе ве́даюць, як бязмоўныя жывёлы, тым сябе́ растляваюць.

Сі́и же, є҆ли҄ка ѹ҆́бѡ не вѣ́дѧтъ, хѹ́лѧтъ: є҆ли҄ка же по є҆стествѹ̀ ѩ҆́кѡ безсловє́снаѧ живѡ́тнаѧ вѣ́дѧтъ, въ си́хъ сквернѧ́тсѧ {растлѣва́ютсѧ}.

Гора ім, бо пайшлі шляхам Каіна, папаліся ў манлівасьць нагароды Валаамавае і ў упартасьці пагіблі, як Карэй.

(За҄ 78.) Го́ре и҆́мъ, ѩ҆́кѡ въ пѹ́ть ка́їновъ поидо́ша, и҆ въ ле́сть вала́амовы мзды̀ ѹ҆стреми́шасѧ, и҆ въ пререка́нїи корре́овѣ погибо́ша.

Яны ёсьць небясьпе́ка на вашых вячэрах любві: госьцячы ў вас, насуцца бяз страху; гэта хмары бязводныя, што носяцца ве́трам; асе́ньнія дрэвы, бясплодныя, двойчы паме́ршыя, павырываныя;

Сі́и сѹ́ть въ любва́хъ ва́шихъ скверни́тєли, съ ва́ми ѩ҆дѹ́ще, без̾ боѧ́зни себѐ пасѹ́ще: ѡ҆́блацы безво́дни, ѿ вѣ҄тръ преноси́ми: древеса̀ є҆сє́нна, безплѡ́дна, два́жды ѹ҆мє́рша, и҆скоренє́на:

лютыя хвалі марскія, што пеняцца сорамам сваім; зоры блукаючыяся, для якіх чорная цемра навекі захована.

вѡ́лны свирѣ́пыѧ мо́рѧ, воспѣнѧ́ющѧ своѧ҄ стыдѣ҄нїѧ: ѕвѣ́зды пре́лєстныѧ, и҆̀мже мра́къ тмы̀ во вѣ́ки блюде́тсѧ.

Аб іх прарочыў і Энох, сёмы ад Адама, кажучы: вось ідзе Госпад з мірыядамі сьвятых —

Про҇ро́чествова же и҆ ѡ҆ си́хъ седмы́й ѿ а҆да́ма є҆нѡ́хъ, глаго́лѧ: сѐ прїи́детъ гд҇ь во тма́хъ ст҃ы́хъ а҆́гг҃лъ свои́хъ,

учыніць суд над усімі і дакары́ць між імі ўсіх бязбожных за ўсе́ ўчынкі бязбожнасьці іх, якімі бязбожнае чыпілі, і за ўсе́ жо́рсткасьці, што гаварылі на Яго бязбожныя грэшнікі.

сотвори́ти сѹ́дъ ѡ҆ всѣ́хъ и҆ и҆з̾ѡбличи́ти всѣ́хъ нечести́выхъ ѡ҆ всѣ́хъ дѣлѣ́хъ нече́стїѧ и҆́хъ, и҆́миже нече́ствоваша, и҆ ѡ҆ всѣ́хъ же́стокихъ словесѣ́хъ и҆́хъ, ѩ҆́же глаго́лаша на́нь грѣ҄шницы нечести́вїи.

Гэта нарака́льнікі, нічым не здавальняючыяся, што ходзяць водле пажаданьняў сваіх; і вусны іх гавораць горда, і яны паважаюць аблічча дзеля карысьці.

Сі́и сѹ́ть ропотницы̀, ѹ҆кори́тєли, (ча́сть поро́чна,) въ по́хотехъ свои́хъ ходѧ́ще нече́стїемъ и҆ законопрестѹпле́нїемъ: и҆ ѹ҆ста̀ и҆́хъ глаго́лютъ прегѡ́рдаѧ: чѹдѧ́щесѧ ли́цамъ по́льзы ра́ди.

Але вы умілаваныя, памятайце словы, прадказаныя Апосталамі Госпада нашага Ісуса Хрыста:

Вы́ же, возлю́бленнїи, помина́йте глаго́лы преждеречє́нныѧ ѿ а҆п҇лъ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀:

яны казалі вам, што ў апошні час зьявяцца ла́яльнікі, каторыя ходзяць водле іхніх бязбожных пажаданьняў.

занѐ глаго́лахѹ ва́мъ, ѩ҆́кѡ въ послѣ́днее вре́мѧ бѹ́дѹтъ рѹга́тєли, по свои́хъ по́хотехъ ходѧ́ще и҆ нече́стїихъ.

Гэта тыя, што адлучаюцца (ад е́днасьці ве́ры), з душою, ды ня маючыя духа.

Сі́и сѹ́ть ѿдѣлѧ́юще себѐ (ѿ є҆ди́ности вѣ́ры, и҆ сѹ́ть) тѣле́сни {дѹше́вни}, дѹ́ха не и҆мѹ́ще.

А вы, улюбленыя, будуючы сябе́ найсьвяце́йшай ве́рай вашай, молячыся ў Духу Сьвятым,

Вы́ же, возлю́бленнїи, ст҃о́ю ва́шею вѣ́рою назида́юще себѐ, дх҃омъ ст҃ы́мъ молѧ́щесѧ,

захоўвайце сябе́ ў любві Божай, чакаючы ласкі ад Госпада нашага Ісуса Хрыста ў жыцьцё ве́чнае.

са́ми себѐ въ любвѝ бж҃їей соблю́дайте, ждѹ́ще мл҇ти гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, въ жи́знь вѣ́чнѹю.

І над аднымі літуйцеся з развагаю,

И҆ ѻ҆́вѣхъ ѹ҆́бѡ ми́лѹйте разсѹжда́юще,

а другіх ратуйце, выхопліваючы з агню, дакарайце з страхам, ненавідзячы навет вопратку, це́лам апаганеную.

ѻ҆́вѣхъ же стра́хомъ спаса́йте, ѿ ѻ҆гнѧ̀ восхища́юще: ѡ҆блича́йте же съ боѧ́знїю, ненави́дѧще и҆ ѩ҆́же ѿ пло́ти ѡ҆скверне́нѹю ри́зѹ.

Таму-ж, хто захаваць вас можа ад упадку і паставіць перад славаю Свае́ю нескажонымі ды ў радасьці,

Могѹ́щемѹ же сохрани́ти вы̀ без̾ грѣха̀ и҆ без̾ скве́рны и҆ поста́вити пред̾ сла́вою свое́ю непоро́чныхъ въ ра́дости,

адзінаму прамудраму Богу, Збавіцелю нашаму праз Ісуса Хрыста, Госпада нашаса, слава й ве́ліч, сіла і ўлада сягоньня й на ўсе́ вякі. Амін.

є҆ди́номѹ премдромѹ бг҃ѹ и҆ сп҃сѹ на́шемѹ, ї҆и҃сомъ хр҇то́мъ гд҇емъ на́шимъ, сла́ва и҆ вели́чїе, держа́ва и҆ вла́сть, пре́жде всегѡ̀ вѣ́ка, и҆ нн҃ѣ, и҆ во всѧ҄ вѣ́ки. А҆ми́нь.

« 1 глава 1 глава »