1 І калі прыбліжаліся да Ерузаліму і прыйшлі да Бэтфагэ пры Аліўнай гарэ, тады езус паслаў двух вучняў,
2 кажучы ім: Ідзеце ў сяло, якое напроць вас, і зараз знойдзеце прывязаную асьліцу і з ёй асьлянё: адвяжэце і прывядзеце да мяне.
3 А калі-б вам хто што гаварыў, скажэце, што яны патрэбны Пану і ён зараз пусьціць іх.
4 А гэта ўсё сталася, каб споўнілася сказанае праз прарока (Зах. 9:9), які кажа:
5 Скажэце дачцэ Сыёнскай: «Вось кароль твой ідзе да цябе ціхі, седзячы на асьліцы і асьляці, сыне пад’ярэмнай».
6 Вучні-ж, пайшоўшы, зрабілі так, як ім загадаў Езус.
7 І прывялі асьліцу і асьлянё, і ўзлажылі на іх свае вопраткі і пасадзілі яго на верх.
8 А вялізарная грамада слала свае вопраткі на дарозе, другія-ж зразалі галінкі з дзераваў і слалі іх на дарозе.
9 А грамады, каторыя ішлі наперадзе і ішлі ззаду, крычалі, кажучы: Госанна сыну Давіда, багаслаўлены, каторы ідзе ў імя Пана! Госанна на вышынах!
10 І калі ўехаў у Ерузалім, парушыўся ўвесь горад, кажучы: Хто гэта такі?
11 Народ-жа адказаў: гэта Езус, прарок з Назарэту Галілейскага.
12 І ўвайшоў Езус у сьвятыню Божую і выгнаў усіх прадаючых і купляючых у сьвятыні і абярнуў сталы мяняльнікаў і столікі прадаючых галубы;
13 і сказаў ім: Ёсьць напісана: «дом мой будзе названы домам малітвы, а вы яго зрабілі пячэрай разбойнікаў» (Із. 56:7; Ер. 7:11).
14 І прыступілі да яго сьляпыя і кульгавыя ў сьвятыні і ён аздаравіў іх.
15 А старшыя сьвятары і кніжнікі, бачучы дзівы, якія чыніў, і дзяцей, выкрыківаючых у сьвятыні і кажучых: «Госанна сыну Давіда»! — абурыліся
16 і сказалі яму: Ці чуеш, што яны кажуць? Езус-жа сказаў ім: Так. Ці-ж вы ніколі ня чыталі, што «з вуснаў дзетак і сысункоў Ты ўчыніў хвалу»? (Пс. 8:3).
17 І пакінуўшы іх, выйшаў проч з гораду да Бэтаніі і там астаўся.
18 А нараніцы, варочаючыся ў горад, захацеў есьці.
19 І ўгледзеўшы пры дарозе адно фігавае дрэва, падыйшоў да яго і, нічога не знайшоўшы на ім апроч толькі лісьця, сказаў да яго: Няхай-жа з цябе ніколі ня родзіцца плод на векі! І зсохла зараз-жа фіга.
20 А вучні, убачыўшы, дзівіліся, кажучы: Як яна зараз-жа зсохла!
21 А Езус, адказваючы, сказаў ім: Сапраўды кажу вам: калі б вы мелі веру і не сумневаліся, ня толькі зробіце з фігавым дрэвам, але калі-б і гэтай гарэ сказалі: «Узьніміся і кінься ў мора», станецца.
22 І ўсё, чаго толькі будзеце прасіць у малітве веручы, атрымаеце.
23 І калі прыйшоў у сьвятыню, прыступілі да яго, калі ён навучаў, вышэйшыя сьвятары і старшыя народу, кажучы: Якою ўладаю ты гэта робіш? І хто табе даў гэтую ўладу?
24 Адказваючы, Езус сказаў ім: Спытаюся і я ў вас аднаго слова, калі вы мне яго скажаце, то і я вам скажу, якою ўладаю я гэта раблю.
25 Хрост Яна скуль быў, з неба ці з людзей? Яны-ж разважалі паміж саюою, кажучы:
26 Калі скажам: «З неба», то ён нам скажа: Чаму-ж вы не паверылі яму? Калі-ж скажам: «З людзей», баімося грамады, бо ўсе мелі Яна за прарока.
27 І адказваючы Езусу, сказалі: Ня ведаем. Сказаў ім так-жа ён: І я вам не скажу, якою ўладаю я гэта раблю.
28 А як вам здаецца? Адзін чалавек меў двух сыноў і, падыйшоўшы да першага, сказаў: Сыне, ідзі сягоньня, папрацуй у маім вінаградніку.
29 Але той, адказваючы, сказаў: Не хачу. Потым аднак, раскаяўшыся, пайшоў.
30 І падыйшоўшы да другога, сказаў таксама. Гэты-ж адказваючы, сказаў: Іду, пане — і не пайшоў.
31 Каторы з двух споўніў волю айца? Кажуць яму: Першы. Сказаў ім Езус. Сапраўды кажу вам, што мытнікі і блудніцы пойдуць перад вамі ў каралеўства Божае.
32 Бо прыйшоў да вас Ян шляхам справядлівасьці і вы не паверылі яму; вы-ж бачачы, ані ня мелі жалю пасьля, каб паверыць яму.
33 Паслухайце другое прыповесьці: Быў чалавек гаспадар, каторы засадзіў вінаграднік, абгарадзіў яго плотам, выкапаў у ім вінатоку, пабудаваў вежу, аддаў яго ў арэнду земляробам і выехаў.
34 Калі-ж надыйшоў час пладоў, паслаў сваіх слуг да земляробаў, каб атрымаць свае плады.
35 Але земляробы, схапіўшы ягоных слуг, іншага пабілі, іншага забілі, а іншага закаменавалі.
36 Ізноў паслаў іншых слуг, болей чым першых, і з імі зрабілі таксама.
37 Уканцы-ж паслаў да іх сына свайго, кажучы: Ушануюць сына майго.
38 Але земляробы, убачыўшы сына, гаварылі паміж сабою: Гэта насьледнік, пойдзем, заб’ём яго і будзем мець ягону спадчыну.
39 І схапіўшы яго, выкінулі вон з вінаградніка і забілі.
40 Дык калі прыйдзе гаспадар вінаградніка, што зробіць з тымі земляробамі?
41 Кажуць яму. Злыдняў пазлому выгубіць, а вінаграднік свой аддасьць у арэнду іншым земляробам, каторыя будуць аддаваць яму плод у сваім часе.
42 Сказаў ім Езус: Ці-ж вы ніколі ня чыталі ў Пісаньні (Пс. 117:22): «Камень, які адкінулі будаўнічыя, стаўся галавою вугла? Ад Пана гэта сталася і ёсьць дзіўным у вачох нашых».
43 Дзеля гэтага кажу вам, што будзе аднята ад вас каралеўства Божае і будзе дадзена народу, які творыць плады яго.
44 А хто ўпадзе на гэты камень, разаб’ецца, а на каго ён упадзе, сатрэ яго.
45 І калі пачулі яго прыповесьці старшыя сьвятары і фарызэі, зразумелі, што аб іх гаварыў.
46 І хочучы яго ўзяць, баяліся грамадаў, бо яны мелі яго за прарока.
Зноскі:
1 Бэтфагэ — сяло пры Аліўнай гарэ, недалёка ад Ерузаліму, за ручаём Цэдрон. У гэтае сяло паслаў Езус двух вучняў.
5 Словы «Дачцэ Сыёнскай» значаць тое самае, што «жыхаром Ерузаліму».
Прарок Захар падае ў гэтых славах розьніцу паміж трыумфальным уездам Хрыста і зямных валадараў.
7 Езус ехаў на маладым асьле, а асьліца ішла побач, каб жарабё было спакайнейшае.
8 Высьцілаюць дарогу на знак пашаны.
9 «Госанна» — слова гэбрайскае, азначае тое самае, што «слава» або «чэсьць».
12 Са згоды старшых над сьвятынямі прадаўцы завялі гандаль у дварышчы сьвятыні (выглядала-б у нас як на цьмінтары каля касьцёла), прадаючы ўсё, што было патрэбнае да ахвяраў (валы, авечкі, галубы, віно, аліву і г. д.), а мяняльнікі, седзячы пры сталох, мянялі чужыя горшы на жыдоўскія, бо толькі жыдоўскім грашмі можна было даваць ахвяру на сьвятыню.
13 Гандляры пры гэтым ашуквалі рознымі нягоднымі спосабамі набожных людзей, якія прыходзілі ў сьвятыню і куплялі ў іх.
Выганяў Езус гандляроў з сьвятыні ў панядзелак.
19 Пракляцьце фігі мела сваё асобнае, сымболічнае значэньне. Пад гэтым дзеравам трэба разумець жыдоўскі народ. Лісьце буйнае — гэта ўсе дары, якімі так шчодра абдарыў Бог гэты народ. Ня гледзячы аднак на ўсе дары, жыдоўскі народ ня даў належных пладоў і нават, калі прыйшоў Мэсыяш, адкінуў яго і выдаў на сьмерць. Дзеля гэтага, так як фігу, спаткала яго належная кара.
25 Хрыстус пытаецца: чаму вы не паверылі тады, калі Ян Хрысьціцель паказываў на мяне, як на Баранка Божага і Мэсыяша?
27 Фарызэйская крывадушнасьць не заслужыла на просты адказ, бо яны прыйшлі, каб Езуса злавіць на слове, і потым абвінаваціць. Дык Езус адказаў ім укосна, падаючы прыповесьць ад двух сынох.
32 Бог мае ў Ізраілю дваякага роду сыноў. Першы, каторы нібы слухае Бога і кажа «пайду і зраблю», але ня робіць — гэта фарызэі і старшыя жыдоўскія; а другі, каторы хоць і кажа, што «не пайду», аднак потым, раскаяўшыся, ідзе і робіць — гэта грэшнікі, якія спачатку супраціўляюцца волі Божай, але потым жалеюць за свае чыны і наварочваюцца да Бога. Гэтыя ўвойдуць у каралеўства Божае, а тыя будуць адкінуты.
33 Вінатокі ў Палестыне высякаюцца ў скале ў форме чатырохкутнай ямы, у якую сыплюць вінаградныя ягады і топчуць іх нагамі. Выціснуты сок сплывае ўніз вінатокі і аддтуль праз дзірку і каналік цячэ ў пасудзіну. Вежу будавалі, каб бараніцца ад зладзеяў і каб сьцерагчы вінаградніка.
34 У Палестыне арэндатары — земляробы аддаюць яшчэ і цяпер трэцюю часьць або палавіну ўраджаю з вінаградніка гаспадаром
41 Значэньне гэтай прыповесьці такое: Вінаграднік — гэта зямля Ізраілява, земляробы — ізраэліты, а гаспадар — Бог. Ад ізраэлітаў вымагаў Бог спаўняньня сваіх прыказаньняў і дзеля гэтага пасылаў да іх прарокаў, а ўканцы свайго Сына. Аднак Ізраэліты прарокаў ня слухалі, а часам нават забівалі іх і гэтак няўбаве яны паступяць і Сынам Божым. Дык Богу ўжо нічога не астаецца, як толькі пакараць гэты народ.
42 Гэтым каменем, які адкінулі будаўнічыя (старшыя жыдоўскага народу), ёсьць Хрыстус. Ён пасланы Богам, каб будаваў каралеўства Божае і быў тым каменем, на каторым дзяржыцца ўся будова.
44 Хрыстус будзе срогім судзьдзёю для тых, хто сьведама яго адкінуў. Той, хто адкідае ягону навуку, «разаб'ецца», або інакш кажучы, згіне.
Сьвятая Эванэлія Езуса Хрыста паводле Матэуша, 21 раздзел. Пераклад В. Гадлеўскага.
