1 І ўвайшоў у лодку, пераплыў на другі бок і прыйшоў у свой горад.
2 І вось прынясьлі да яго спаралізаванага, ляжачага на пасьцелі. І Езус, бачачы веру іх, сказаў спаралізаванаму: Надзейся, сыне, адпушчаюцца табе грахі твае.
3 І вось некаторыя з кніжнікаў сказалі самі ў сабе: Ён блюзьніць.
4 Езус-жа, бачачы іхныя думкі, сказаў: Нашто вы думаеце благое ў сярцох вашых?
5 Што лягчэй сказаць: «Адпушчаюцца табе грахі твае», ці сказаць: «Устань і хадзі»?
6 Але каб вы ведалі, што Сын чалавечы мае ўладу на зямлі адпускаць грахі — тады кажа спаралізаванаму: Устань, вазьмі пасьцель тваю і ідзі ў дом твой.
7 І ўстаў і пайшоў у дом свой.
8 Грамады-ж, бачачы гэтае, праняліся страхам і славілі Бога, каторы даў такую ўладу людзям.
9 І калі Езус пайшоў адтуль, убачыў чалавека, сядзячага ля мытніцы, іменем Матэуш. І сказаў яму: Ідзі за мною І ён ўстаўшы, пайшоў за ім.
10 І здарылася, калі ён у доме сядзеў за сталом, вось многія мытнікі і грэшнікі прыйшлі і паселі за стол з Езусам і вучнямі яго.
11 І ўбачыўшы фарызэі казалі вучням ягоным: Чаму ваш вучыцель есьць з мытнікамі і грэшнікамі?
12 А Езус, пачуўшы, сказаў: Ня трэба здаровым лекара, але хворым.
13 Ідзеце-ж і навучэцеся, што значыць: «Міласэрдзя хачу, а не ахвяры». Бо я не прыйшоў клікаць справядлівых, але грэшных.
14 Тады падыйшлі да яго вучні Яна, кажучы: Чаму мы і фарызэі посьцім часта, а твае вучні ня посьцяць?
15 І сказаў ім Езус: Ці-ж могуць сумаваць прыяцелі маладога, пакуль з імі ёсьць малады? Але прыйдуць дні, калі забяруць ад іх маладога — і тады будуць пасьціць.
16 І ніхто на старую вопратку не кладзе латкі з старога сукна, бо яна рве вопратку і робіцца горшая дзіра.
17 І не ўліваюць новага віна ў старыя мяхі, бо інакш разрываюцца мяхі, і віно разьліваецца, і мяхі прападаюць. Але новае віно ўліваюць у новыя мяхі — і адно і другое астаюцца цэлымі.
18 Калі ён гэтае да іх гаварыў, вось падыйшоў адзін старшы і кланяўся яму, кажучы: Пане, дачка мая толькі-што памярла, але прыйдзі, улажы на яе руку тваю і будзе жыць.
19 І ўстаўшы, пайшоў за ім Езус і вучні яго.
20 І вось жанчына, якая дванаццаць гадоў хварэла на цеч крыві, падыйшла ззаду і дакранулася да краю вопраткі ягонай.
21 Бо яна казала сама ў сабе: Калі толькі дакрануцца да вопраткі яго, буду здарова.
22 А Езус, абярнуўшыся і ўгледзеўшы яе, сказаў: Надзейся, дачка, вера твая цябе аздаравіла. І жанчына стала здаровай ад гэнай гадзіны.
23 І калі прыйшоў Езус у дом старшага, і ўгледзеў жалейнікаў і шумячую грамаду, сказаў:
24 Адступецеся, бо дзяўчынка не ўмярла, але сьпіць. І насьмяхаліся з яго.
25 Калі-ж выправілі народ, ён увайшоў і ўзяў яе за руку — і дзяўчынка ўстала.
26 І разыйшлася гэтая вестка па ўсей гэнай краіне.
27 І калі Езус ішоў аддтуль, пайшлі за ім два сьляпыя, каторыя крычалі, кажучы: Зжалься над намі, Сыне Давіда!
28 Калі-ж прыйшоў у дом, прыступілі да яго сьляпыя. І кажа ім Езус: Ці вы верыце, што я вам магу гэтае зрабіць? Кажуць яму: Так, Пане.
29 Тады ён дакрануўся да вачэй іх,
30 кажучы: Глядзеце, каб ніхто ня ведаў.
31 Яны-ж, выйшаўшы, абвясьцілі аб ім па ўсей гэнай краіне.
32 Калі-ж яны выйшлі, вось прывялі да яго чалавека нямога, маючага д’ябэльства.
33 І калі быў выгнаны д’ябал, прагаварыў нямы, а грамады дзівіліся, кажучы: Ніколі ня бывала гэтак у Ізраілю.
34 А фарызэі гаварылі: Ён выганяе д’ябла сілай д’ябэльскага князя.
35 І хадзіў Езус па ўсіх гарадох і вёсках, вучачы ў іхных бажніцах і абвяшчаючы эванэлію каралеўства і аздараўляючы ўсякую хворасьць і ўсякую немач.
36 Гледзячы-ж на грамаду, шкадаваў іх, што былі зьняможаны і ляжалі, як авечкі, ня маючыя пастыра.
37 Тады казаў сваім вучням: Жніво-то вялікае, але работнікаў мала,
38 дык прасеце Пана жніва, каб паслаў работнікаў на сваё жніво.
Зноскі:
1 «Свой горад» — гэта Капарнаум, дзе Езус найбольш прабываў.
9 Пры дарогах, кудою правазілі тавары, стаялі будынкі, дзе накладалі на правожаны тавар падатак або мыта. Гэта былі мытніцы. Там урадаўцы (мытнікі) накладалі мыта паводле сталай таксы, або паводле звычаёвага права. Мытнікі (зьбіральнікі падаткаў) абкладалі тавар часам праз меру і дзёрлі з людзей на сваю карысьць або для рымскага ўраду. Дзеля гэтага была ў жыдоў такая вялікая ненавісьць ды мытнікаў. Мытнік стаўся для жыдоў тыповым грэшнікам.
10 Грэшнікамі жыды называлі людзей, якія заводзілі дружбу з паганцамі, не спаўнялі сьцісла ўсіх установаў і прадпісаньняў жыдоўскіх, вялі свабодны спосаб жыцьця і ня слухалі кніжнікаў і фарызэяў. Езус тады быў у дому Матэуша.
13 У гэтых славах Хрыстус павучае, што ў Бога болей варты міласэрдзе і літасьць, чым ахвяры з зьвярат або грашэй.
15 Пост у жыдоў быў перш-наперш знакам смутку.
16 Сырое, яшчэ не вырабленае сукно на макраце сьцягваецца і калі яго прышыць да старой вопраткі, то яно, сьцягваючыся, прарывае яшчэ большую дзіру.
17 На ўсходзе віно, таксама як і ваду, лілі ў скураныя мяхі, у каторых яно перахоўвывалася. Маладое віно, якое было яшчэ не сфэрмэнтаваўшыся, бушуючы, рвала мяхі. Праз гэтыя падабенствы хацеў Хрыстус павучыць, што ня ўсе старазаконныя рэлігійныя практыкі прыгодны для Новага Закону.
18 Быў ён старшы над бажніцаю (над жыдоўскаю школаю) і называўся Яір.
23 Жалейнікі гралі на жалейках.
24 Дзяўчынка сьпіць — гэта значыць, што ня ўмярла сьмерцяй, з каторай ужо няма павароту, але ўстане, як зо сну.
27 Сын (патомак) Давіда — гэта ў жыдоў тое самае, што Хрыстус (Мэсыяш).
37 Жніво азначае тут сэрцы людзкія, якія дасьпелі ўжо, каб пачуць слова Божае.
38 Пан Жніва, гэта Бог — Айцец.
Сьвятая Эванэлія Езуса Хрыста паводле Матэуша, 9 раздзел. Пераклад В. Гадлеўскага.
